Onderzoek

In mijn grootste scherpte
vind ik geen fout,
het hart is puur en zuiver.

Het is mijn scherpte
en niet de hare.
Ik ben die mindere,
ik zit naast haar.

Maar het is zij,
die alles mogelijk maakt.
Ik kan alleen maar
terugtreden om haar.
Haar ruimte te geven
en daarmee te volgen.

Zij luistert mee,
wanneer ik schrijf,
zij wacht geduldig,
tot ik de toon vind.

Die toon die past,
tot ik mij afstem,
op haar trilling,
en resoneer.
Het hart kan niet begrepen worden zonder de taal te kennen waarin zij spreekt,
zij kan slechts in de resonantie herkent worden door juiste afstemming,
uiteindelijk een spectrale duplicatie van het hart in uw verstand,
om daarmee maximaal in verbinding te blijven.
Het verstand hoeft alleen het hart te volgen
om in haar doorzicht de oprichting te laten komen,
een toestaan en overgave, van doen of denken.

RvL Naar Galileo Galilei (1564-1642)